METODA ZENNI » TARCZYCA HASHIMOTO

 

Choroba autoimmunologiczna ( prowadząca do niedoczynności tarczycy ) pojawia się, gdy system odpornościowy traktuje zdrowe komórki, organy czy tkanki własnego organizmu jak intruzów i zaczyna je atakować, niszcząc je tym samym. W wyniku tego tarczyca ulega uszkodzeniu i przestaje funkcjonować poprawnie, uwalniając nienaturalne ilości hormonów.

Układ odpornościowy zamiast bronić organizmu przed infekcjami - wytwarza stan zapalny we własnych tkankach.
Przyczyny w większości nie są całkowicie wyjaśnione - na pewno predyspozycja genetyczna, czynnikiem wyzwalającym (ale nie przyczyną) mogą być stresy.
Jak dotąd nie potwierdzono wpływu infekcji (wirusów). Choroby autoimmunologiczne to cała grupa chorób - np. bielactwo, łysienie plackowate, celiakia, reumatoidalne zapalenia stawów (RZS), choroba Addisona-Biermera (czyli zapalenie śluzówki żołądka z anemią wynikającą z niedoboru witaminy B12) i inna choroba tarczycy - choroba Graves-Basedowa. Istnieje tendencja do wspólnego występowania tych chorób - ale:
- zachorowanie na jedną nie przesądza o zachorowaniu na drugą
- leczenie jednej (poza ogólną poprawą zdrowia) zazwyczaj nie zapobiega zachorowaniu na drugą.


Istotą Hashimoto jest przewlekły stan zapalny tarczycy - tzw. limfocytowe zapalenie tarczycy. Proces ten może (ale nie musi) doprowadzić do niedoczynności tarczycy, albo rzadziej nadczynności tarczycy. Dlatego rozpoznanie ze 100% pewnością może być postawione po badaniu tarczycy wyciętej operacyjnie.


Objawy pośrednie umożliwiające rozpoznanie choroby:

hypoechogeniczny miąższ w obrazie USG
podwyższony poziom przeciwciał a-TPO czyli co najmniej powyżej 500 - niższe miano jest nieswoiste i może występować w innych chorobach)
laboratoryjne cechy niedoczynności czy nadczynności tarczycy - najczulsze jest TSH



Jeżeli obraz choroby jest typowy (np. USG + niedoczynność TSH 40) etap przeciwciał można pominąć - nic nowego nie wniosą.
Choroba Hashimoto najczęściej ma przebieg postępujący - pojawia się i nasila niedoczynność tarczycy. Wtedy należy oczywiście wkroczyć z leczeniem.
Czasami niedoczynność poprzedza paromiesięczny okres nadczynności tarczycy. W trakcie choroby wielkość tarczycy zazwyczaj się zmniejsza,
ale czasami jest odwrotnie. Czasami choroba nie postępuje - obserwujemy drobne zmiany w USG, nieco podwyższone przeciwciała, prawidłowe wyniki hormonów - w sumie nie wiadomo czy coś się dzieje czy nie, czy jest to Hashimoto czy jakieś inne zapalenie tarczycy.
Samo Hashimoto wbrew krążącym opinią jest bezobjawowe !


Leczenie tarczycy metodą dr Viktora Zenni wprowadza ją całkowicie w odmienny stan.
Mianowicie w naturalny sposób przywraca funkcje tarczycy i przysadki, a nie uzależnia ich od lekarstw. W medycynie akademickiej nie znane są przyczyny tej choroby, więc nie ma leczenia przyczynowego. Leczy się po prostu niedoczynność lub nadczynność tarczycy według ogólnych reguł.



Przeciwciała a-TPO - (anty - TPO, przeciwko tyreoperoksydazie czyli peroksydazie tarczycowej):
- ich wynik (tzw. miano) jest znacznie podwyższony w zapaleniu tarczycy typu Hashimoto i dochodzi do kilku tysięcy przy normie 35. Ich miano nie ma znaczenia w leczeniu tej choroby - dlatego po rozpoznaniu choroby powtarzanie badania nic nie wnosi.
Niewielkie podwyższenie miana - niewielkie tzn. od 35 d o kilkuset- zdarza się u 20% pacjentów z innymi chorobami tarczycy a nawet u ludzi zdrowych - w niektórych grupach wiekowych ten odsetek dochodzi do 10%. Stąd wniosek - przy mianie a-TPO do kilkuset znaczenie tego badania jest ograniczone.
Ponieważ rozpoznanie zapalenia tarczycy Hashimoto można ustalić na podstawie badania USG i TSH - często oznaczenie poziomu przeciwciał w ogóle nie jest potrzebne.


U Pacjentów z chorobą Hashimoto, jak u wszystkich innych zalecana jest oczywiście profilaktyka niedoboru selenu poprzez właściwą dietę, wzbogaconą o produkty bogate w selen, jak kiełki zbóż, ryby czy skorupiaki morskie. Artykułem spożywczym o bardzo dużej zawartości selenu są orzechy brazylijskie.
W niektórych przypadkach (ciąża, ograniczenia dietetyczne związane z towarzyszącymi chorobami) przyjmowanie preparatów selenu jest celowe, ale w dawkach typowych dla profilaktyki.
Rekomendowana dobowa dawka selenu w pożywieniu to "zaledwie" 55 ug. Szacunki wykonane w naszym kraju wykazały średnią dobową dawkę selenu w diecie w okolicach wartości 30-40 ug. Skłania to do zalecania wzbogacenia diety w produkty bogate w selen lub suplementację preparatami zawierającymi selen.
Jednocześnie niektóre dane przemawiają przeciwko przewlekłemu stosowaniu preparatów selenu w dawce 100-200 ug (jak to bywa jeszcze zalecane) u pacjentów z chorobą
Hashimoto.